rozdział 12.

Rozdział 12

Wstałam o 9:25. Miałam bardzo dobry humor. Wczorajszy wieczór z Harrym był taki piękny, że nie mogę go zapomnieć. Wszystko było dobrze oprócz tego, że miałam problemy z moją ręką, która utrudniała mi wiele czynności. Nie pocieszało mnie również to, że opuszczam pierwsze dni w nowej szkole, ale na szczęście od poniedziałku już zacznę tam chodzić. Mam nadzieję, że nie będzie źle. Byłam sama w domu. Eddy miał dzisiaj wolne. Wzięłam gorący prysznic, umyłam i wysuszyłam włosy. Potem ubrałam się w

Zrobiłam lekki makijaż i poszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie. Zjadłam bułkę i wypiłam szklankę soki pomarańczowego. Po tym wszystkim była już godzina 11. Nie miałam nic do zrobienia więc postanowiłam odtworzyć mojego laptopa. Przeczytałam e-maile i poczytałam co dzieje się na świecie. Po jakimś czasie mocno zaczęła mnie boleć głowa, odłożyłam laptopa. Z bólu zamknęłam oczy i oparłam głowę o rękę. W myślach zaczęły mi się przypominać ucinki pewnych wydarzeń. Znałam je tylko z opowiadań, ale teraz jakby nagle zaczęły mi się przypominać. Z jednej strony cieszyłam się, że już coraz lepiej z moją pamięcią, ale z drugiej męczyły mnie te mocne i częste bóle głowy. Wzięłam tabletki, które przypisał i zeszłam na dół do salonu, rozłożyłam się na kanapie i zaczęłam oglądać TV. Tak zaciekawił mnie film, że gdy spojrzałam na zegarek było już po 14. W domu pojawiła się jedna z bliźniaczek.

-Hej Ginny. Gdzie Libby? –spytałam.

-No siema, Ona chyba na randce. –odpowiedziała.

-Na randce? –spojrzałam na nią z niedowierzaniem.

-No tak, przecież mówię. –odpowiedziała trochę chamsko.

-No dobra. Po prostu nie spodziewałam się takiej odpowiedzi.

-Niedługo powinna tu przyjść. –powiedziała Ginny i uciekła do swojego pokoju. Nie ukrywam, że mocno zaskoczyło mnie to, że moja siostra ma chłopaka. Mam nadzieję, że coś mi o nim opowie. Ponownie usłyszałam jak otwierają się drzwi. Wyszłam z salonu i zobaczyłam jak przed wejściem do domu Libby całuje się z jakimś chłopakiem w czarnych rurkach, koszuli w kratę, niebieskich conversach i włosach uczesanych „na Biebera”. Po kilku sekundach zauważyli, że ich obserwuję z nieco kwaśną miną i widać było, że lekko się zarumienili. Pożegnali się i chłopak wyszedł.

-Leah… -zaczęła nieśmiało Libby.

-Słucham? –odpowiedziałam z uśmiechem.

-To był mój chłopak. –odpowiedziała z rumieńcem na twarzy.

-No domyślam się. –powiedziałam i lekko się zaśmiałam. –No to szczęścia! –krzyknęłam i poszłam do swojego pokoju.

-Dzięki! –usłyszałam już z dołu krzyk siostry. Usiadłam u mnie w pokoju przed biurkiem, chwyciłam do ręki mój telefon i przez chwilę zastanawiałam się do kogo by tu napisać. Wszyscy już raczej wracają ze szkoły. Mniej więcej już wszystko kojarzyłam, ale nie tak dokładnie. Postanowiłam zadzwonić do Peam. Z nią najmniej rozmawiałam podczas pobytu w szpitalu, ponieważ ona teraz też ma swoje problemy.

-Hej Peam! Dawno się nie widziałyśmy. Może się spotkamy? –spytałam.

-No pewnie. Wpadnij do mnie za godzinę. Do zobaczenia. –odpowiedziała radośnie.

-Okej. Do zobaczenia.

Skoro miałam już niedługo do niej iść musiałam najpierw zjeść obiad. Nie chciałam męczyć ręki więc zamówiłam pizzę. Po około 30 minutach już dotarła. Szybko zjadłam i autobusem pojechałam do Peam. Nigdy jeszcze u niej nie byłam więc znalazłam podany mi wcześniej adres. Stanęłam przed domem

Podeszłam do drzwi i zapukałam. Otworzyła mi Peam. Można było już zauważyć u niej lekki brzuszek.

-Hej Leah! Jak miło cię widzieć! –przywitała mnie.

-No hej. –odpowiedziałam.

-Wejdź do środka. Chodź do mojego pokoju. –zaproponowała i zaprowadziła do pomieszczenia. Usiadłyśmy na kanapie.

-Ładnie tu. –powiedziałam. –Jeszcze nigdy tu nie byłam, prawda? –spytałam dla pewności.

-Dzięki. Tak, jeszcze nigdy tu nie byłaś. Tak w ogóle co z tą amnezją? –spytała.

-Na początku kompletnie nic nie pamiętałam z wydarzeń przed wypadkiem i samego wypadku. Później dzięki opowiadaniom Harrego, mamy i bliźniaczek już więcej wiedziałam. Gdy te wydarzenia zaczęły mi się przypominać kojarzyłam je z tym co mi opowiadali. Teraz jest już lepiej, ale nadal wszystkiego dokładnie nie pamiętam. –opowiedziałam.

-Rozumiem. Coś ty w ogóle wywinęła z tym wypadkiem? –spytała ze zdziwieniem.

-Yyy… no ja sama nie wiem… Tak po prostu. To był zły dzień i nie pomyślałam nawet żeby spojrzeć na ulicę czy nic nie jedzie. Stało się po prostu. –odpowiedziałam.

-Oj ty! Mam nadzieję, że więcej takich numerów nie wywiniesz. Wiesz jak się zestresowałam!? –powiedziała.

-Dobrze. Obiecuję. –lekko się do niej uśmiechnęłam –A jak dziecko?

-Mówili mi, że ciąża może być zagrożona, ale teraz już jest lepiej. Nie ma żadnych problemów. –odpowiedziała.

-To dobrze.

-Chodź, zrobię nam herbatę. –zaproponowała.

-Okej. Chętnie wypiję. –powiedziałam i poszłyśmy do kuchni. Usiadłam przy blacie, a ona wstawiła wodę do czajnika.

-To więc… Jak układa ci się z Harrym? –spytała nie patrząc na mnie tylko zalewając herbatę.

-No ten… Ja… -zacinałam się, bo nie wiedziałam co powiedzieć, zaskoczyła mnie tym pytaniem.

-Haha uspokój się! Wiem, że coś was łączy. Od razu było widać między wami chemię… Między nami nigdy takiego CZEGOŚ nie było. –powiedziała z uśmiechem i podała mi herbatę.

-No ogólnie to my nie jesteśmy razem. Po prostu trochę zbliżyliśmy się do siebie przez tą amnezję, te opowiadania. Zajmował się mną. Doceniam to. Może faktycznie między iskrzy, ale nie jestem pewna czy coś z tego wyjdzie. –powiedziałam lekko zawstydzona.

-Nie martw się. Widziałam jak na ciebie patrzył. Życzę wam jak najlepiej. –uśmiechnęła się do mnie.

-Dzięki, to miło z twojej strony. –odpowiedziałam gdy wypiłam herbatę. –Chyba już muszę się zbierać. Miło się rozmawiało. Do zobaczenia. –powiedziałam i wstałam z krzesła.

-Spoko. Do zobaczenia. –odpowiedziała i odprowadziła mnie do drzwi. Poszłam na autobus. Gdy dojechałam na moją ulicę była dopiero 18. Szłam w stronę domu i naglę ktoś nadchodzący z tyłu wbił mi lekko palce w żebra.

-Bu! –rozpoznałam głos Harrego.

-Hej. –odpowiedziałam, a on lekko musnął moje usta.

-Gdzie się wybierasz? –spytał.

-Właśnie wróciłam od Peam, a ty gdzie byłeś? –odpowiedziałam i spytałam o to samo.

-Z kumplami. –odpowiedział –Masz teraz jakieś plany? –spytał i uniósł jedną brew.

-Nie. A co? –uśmiechnęłam się do niego.

-Może wpadniesz do mnie? –zaproponował.

-Chętnie. –odpowiedziałam.

-To chodźmy! –ruszyliśmy. Dotarliśmy do jego domu. Zauważyłam, że jesteśmy sami. Zaprowadził mnie do swojego pokoju i usiedliśmy na kanapie.

-No więc… jak z ręką i głową? –spytał z troską.

-Z ręką dobrze tylko trochę mi przeszkadza, że nie mogę jej używać. Ostatnio mam bóle głowy, ale to dlatego, że wszystko coraz bardziej mi się przypomina. Biorę tabletki więc nie jest źle. –odpowiedziałam.

-To dobrze, że już lepiej. –powiedział.

-A u ciebie co słychać? –spytałam.

-W szkole dobrze, w domu też… Tylko jedną sprawę jeszcze musiałbym załatwić… -powiedział nieśmiało.

-Jaką? –spytałam z ciekawością.

-Leah… -zaczął.

-Tak?

-To co się ostatnio wydarzyło było wspaniałe. Przez to, że to wszystko co działo się między nami wcześniej opowiadałem ci kiedy straciłaś pamięć, ja zrozumiałem, że to właśnie z tobą spędziłem jedne z najpiękniejszych chwil w moim życiu. –opowiadał.

-Harry… -zaczęłam, ale mi przerwał.

-Myślę, że… Ja jestem pewien, że czujesz to samo co ja! Chcę znać twoje uczucia! Bo ja… kocham cię… –powiedział, patrząc się głęboko w moje oczy.

-Harry…ja też cię kocham. –powiedziałam ze łzami w oczach i przytuliłam go mocno. On objął mnie i namiętnie pocałował. Po chwili leżeliśmy na łóżku. Coraz mocniej mnie do siebie przyciskał i zaczął błądzić rękoma po moich plecach. Wiedziałam do czego zmierza. 

Oderwałam na chwilę swoje usta od jego twarzy.

-Harry… poczekaj. –wydusiłam z siebie.

-Coś nie tak? –spytał.

-Ja… Ja nie jestem gotowa. –powiedziałam nieśmiało.

-Dobrze. Rozumiem to. Nie będę nalegał. –powiedział i czule pocałował.

-Dziękuję ci… za wszystko. –powiedziałam i uśmiechnęłam się. On cmoknął mnie w usta. Przez dłuższy czas leżeliśmy razem w łóżku.

-Leah? –szepnął.

-Tak?

-Czy my… jesteśmy parą? –spytał nieśmiało.

-No chyba tak. –odpowiedziałam z uśmiechem i tym razem to ja pocałowałam go namiętnie.

KILKA DNI PÓŹNIEJ

Już 6 rano. Dzisiaj pierwszy dzień w nowej szkole. Szybko ubrałam to

Pomalowałam się, zjadłam śniadanie i wyszłam z domu. Przed nim stał Harry, czekał na mnie, bo mieliśmy iść razem. Całą drogę trzymaliśmy się za ręce. Gdy weszliśmy do szkoły zauważyłam, że…

***

Jak zwykle mam nadzieję, że się podoba. Dziękujemy za miłe komentarze i głosy.

Prosimy o podpisywanie się osób anonimowych. 

Pytania możecie nam zadawać na: 

1. Wikki: http://ask.fm/notoWikk

2. Add: http://ask.fm/Adaa24

WAŻNE! PRZECZYTAJCIE! ODPOWIEDŹ DO KOMENTARZY.

Przepraszam bardzo. My nie jesteśmy robotami! Mamy też inne zajęcia i obowiązki! Napisałam przy The Versatile Bolgger, że rozdział będzie jutro. Wtedy nie było napisane, że będą po codziennie po jednym tylko "POSTARAMY SIĘ, ABY ROZDZIAŁY BYŁY DODAWANE CODZIENNIE PO JEDNYM, ALE NIE OBIECUJEMY. " Jest napisane, że nie obiecujemy, bo nie zawsze mamy czas na pisanie. Proszę nie tak chamsko. Rozumiem, że lubicie czytać naszego bloga, ale dobrze by było gdybyście do nas też miały trochę szacunku. I nie, nie zażyczymy sobie 50! To była tylko motywacja do komentowania, bo wiemy, że na tyle komentarzy was stać, bo przy poprzednich rozdziałach tyle było. Już nie piszę ile potrzeba do następnego rozdziału, bo widzę, że coś bardzo wam to przeszkadza!

Oczywiście nie piszę tego do wszystkich. Szanujemy tych co komentują, są cierpliwi i mają do nas szacunek.