rozdział 2

Rozdział 2

Obudziłam się o 12:10 –korzystam z wakacji. Siedziałam na łóżku i czekałam chwilę aż zacznę racjonalnie myśleć. W pewnym momencie przypomniało mi się, że dziś mamy gości. Sięgnęłam do szafy po ten komplet  

I popędziłam do łazienki. Po porannej toalecie ubrałam się. Został mi tylko makijaż. Złapałam podkład, tusz i eyeliner. Na końcu dociągnęłam rzęsy ostatni raz i wróciłam do pokoju. Przejrzałam się w lustrze i stwierdziłam, że najgorzej nie wyglądam. Pozostało mi tylko śniadanie. O dziwo, spotkałam mamę w kuchni pilnującą piekarnika.

-Hej mamo

-Hej myszko – nienawidziłam tych zdrobnień. – na stole czeka na Ciebie śniadanie. Zerknęłam na pięknie wyglądające gofry, których zapach unosił się na kilometr.

-WOOOW! Dziękuje . Gdzie są bliźniaczki i Beniamin? – rozglądałam się po domu. Panowała całkowita cisza, co nie pasowało do tego miejsca.

-Pojechali na basen.

-No spoko. Czyli nie będą o 14:00 ?

-Chyba nie. Dobra zacznij jeść i pozmywaj po sobie. Za 10 min. Wyciągnij ciasto, a ja pójdę się przygotować bo to już po 13.

Tak jak mi kazała, tak też zrobiłam.

Usiadłam przed TV i przełączałam kanał po kanale. Nic mnie nie zaciekawiło. Wyłączyłam telewizor i przeszłam się do  pokoju po telefon. Dostałam wiadomość od Peam. –MAM NADZIEJĘ, ŻE DZISIEJSZY WYPAD NADAL AKTUALNY J DO ZOBACZENIA.- uśmiechnęłam się i nagle dobiegł dźwięk dzwonka. To pewnie sąsiedzi.

-Mamo chodź, już są !

-Już idę skarbie!- znowu to samo.. Postanowiłam otworzyć drzwi. Zobaczyłam miłą kobietę, która ciepło się uśmiechała.

-Witaj, ty jesteś Leah?

-Tak to ja. Bardzo miło mi panią poznać.

-Mi Ciebie również, jestem Anne, ale mów mi Ann. – podała mi ręke.

-Dobrze – uśmiechnęłam się.-Proszę wejdź.

-O Anna! Jak miło, że przyszłaś!- w tym momencie od progu stanęła mama.- Chodź do salonu.- Gdy się tam udały, ja poszłam do kuchni zrobić kawę i ukroić ciasto. Zastanawiało mnie czemu nie przyszedł syn Ann. Moje rozmyślenia przerwała rozmowa mamy i sąsiadki.

-A co z Harrym?- Harry? To tak ma na imię ten chłopak. Całkiem ładnie.

-Powinien  przyjść za chwilę, próba mu się przeciągnęła.- W tym momencie zawitałam w pokoju z kawą i ciastem. Powiedziałam –Proszę- i pobiegłam do pokoju. Stwierdziłam, że mam wolną chwilę więc zajmę się sobą. Odpaliłam kompa i puściłam Coldplay. Minęła godzina, a mama mnie nie powiadomiła o przybyciu chłopaka. Postanowiłam zejść na dół. Słyszałam tylko głos mamy i Ann- czyli jego tu nie ma..

Skierowałam się do najpierw do kuchni nalać sobie soku, a potem do salonu. Wchodząc doznałam takiego szoku, że aż szklanka mi wypadła z rąk i spadła z trzaskiem rozlatując się na małe kawałeczki. Na kanapie siedział również Harry uśmiechając się szeroko. Wydawała się miły i był bardzo przystojny. Sama nie wiedziałam dlaczego mnie to tak zaskoczyło. Szybko się ogarnęłam i wybełkotałam ciche PRZEPRASZAM. Mama była niezadowolona, Ann miała troskliwą minę, a Harry kierował się w moją stronę..CO?!

-Pomogę Ci bo się pokaleczysz. – usłyszałam zachrypnięty, ale bardzo przyjemny głoś. Ja nic nie mówiłam tylko zaczęłam zbierać szkło razem z nim. Mama i Ann tylko się nam przyglądali. Byłam bardzo skrępowana.

-Le- tak mama mnie nazywa skrótem.- może pójdziesz z Harrym do siebie bo chcę pogadać z Ann..

No super. Nie znam kolesia, a mam z nim być sam na sam w pokoju? Szliśmy schodami uśmiechając się do Siebie co jakiś czas. Gdy weszliśmy do pokoju siadłam na łóżku, a on rozglądał się po pokoju. Jego wzrok utkwił w mojej gitarze, ale szybko się odwrócił. Usiadł na krześle obrotowym.

- A więc na jakiej próbie byłeś?- zapytałam, aby przerwać tą niezręczną ciszę.

-Śpiewu, gram w teatrze, a tam wystawiamy musical.- Byłam zdziwiona.

- O czym będzie ten musical?

- O Romeo i Julii.

-Czyli ty będziesz Romeem?- uśmiechnęłam się , a on tylko znacząco poruszał brwiami.

-Muszę kiedyś usłyszeć jak śpiewasz.

-Przyjdź za tydzień na występ.- spojrzał na mnie słodką minką.

-No pewnie.- Gdy rozmawialiśmy siedząc naprzeciwko siebie miałam okazję mu się przyjrzeć. Miał słodkie dołeczki, bujną czuprynę loków, niesfornie opadających mu na twarz i głębokie zielone oczy. Po chwili ocknęłam się bo usłyszałam swoje imię.

-Leaaah!

-CO?! Przepraszam zamyśliłam się..

-No ok. – zerknął na mnie podejrzliwie. Po godzinie rozmowy Harry wydał mi się bardzo fajny.

-Przepraszam Cię, ale umówiłam się z moja nową znajomą. Musze się zbierać.

-Spoko, w sumie ja też jestem umówiony. Muszę iść do domu się ogarnąć, hej! Miło było Cię poznać- Posłał mi  swój słodki uśmiech.

-Mnie Ciebie również do zobaczenia.-miałam już zamknąć drzwi, ale powiedział.

-Mógłbym prosić o twój numer?- zaskoczył mnie- wiesz tak na wszelki wypadek jakbyś chciała z kimś pogadać..

-y jasne proszę XXX –podałam mu swój numer i pożegnałam się z nim drugi raz.

Zabrałam z pokoju kosmetyki i poszłam do łazienki, aby poprawić makijaż. Rzuciłam mamie krótkie WYCHODZĘ i wyruszyłam w stronę parku. Zauważyłam idąc Peam uśmiechającą się radośnie. Po krótkim oprowadzeniu, skierowałyśmy się do kawiarenki.

-Robią tu najlepszą kawę, chodź udowodnię Ci – i pociągnęła mnie za sobą.

Nasze zamówienia wyglądały bardzo smacznie. Po chwili Peam zadzwonił telefon.

-Tak, tak jestem w Milano, Czekam na Ciebie paa, ja Ciebie też. – odłożyła telefon na stolik i dalej popijała kawę. Ciekawe kto to był.

-ktoś do nas dołączy?- zapytałam wprost.

-tak mój chłopak, chcę was ze sobą poznać i mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.

-nie nie spoko. Wróciłam do picia kawy. Słyszałam, że Peam się podnosi i z kims rozmawia. Nie podnosiłam wzroku znad szklanki.

Doszło do mnie głośne- HE!- a po chwili przyciszone –jj..-

Przeniosłam wzrok na chłopaka i byłam zaskoczona. Sama nie wiem dlaczego mnie zatkał ten widok. Stał przede mną nikt inny jak mój nowy sąsiad. Miałam minimalną nadzieję , że mu się podobam .. widocznie się mylliłam

-Hej Harry. Po posłałam mu sztuczny uśmiech.

-Znacie się ?- zadała pytanie Peam, przyglądając się nam podejrzliwie.

-nie..tak..nie .. to znaczy tak!- Harry drapał się w swoje loki. Widocznie był zestresowany. Nie rozumiałam co w tym takiego, że jest moim sąsiadem?

-Tak, Harry był dziś ze swoją mamą u nas w odwiedzinach ponieważ jesteśmy sąsiadami.- Peam nadal na nas dziwnie spoglądała. Harry niepewnie się uśmiechał. Po chwili blondwłosa uśmiechnęła się, a loczuś odetchnął z ulgą . Nadal nic nie czaiłam!

-To co robimy?- zapytałam ich. Spojrzałam na parę. Loczek był przygaszony, a jego dziewczyna miała obojętna minę. Zrozumiałam, że nie mam na co liczyć.

-No dobra, to ja wracam do domu-spojrzałam na zegarek- obiecałam mamie być przed 20- skłamałam, ale nie widziałam innego wyjścia. Wiedziałam, że moja nowa koleżanka jest chorobliwie zazdrosna.

-Odprowadzić Cię? – BOŻE CO ZA IDIOTA! Po pewnym momencie sam zrozumiał swój  błąd. Nasza zazdrośnica piorunowała go wzrokiem.- no bo wiesz mieszkamy obok, a moja mama z pewnością jest u twojej.

-Jeśli twoja dziewczyna nie ma nic przeciwko to spoko.

-Róbcie co chcecie- Rzuciła od niechcenia.

-Leah daj nam chwilę ok.? Zaraz Cię dogonię . –wychodząc spojrzałam na siebie i widziałam jak Harry i Peam zatapiają się w długim pocałunku. Coś zakuło mnie w serce. Stop! Znam go zaledwie dzień , a niedawno zerwałam z chłopakiem. Musze  przystopować. Szłam przed siebie bardzo wolno. Jednocześnie spoglądałam na pięknie oświetlone Holmes Chapel.

-Przepraszam za nią. – usłyszałam za sobą cichy, zachrypnięty głos.

-nie no spoko, ale dlaczego ona jest taka zazdrosna?

-Wiesz kiedyś na imprezie, byłem tak bardzo pijany, że całowałem się z jedną dziewczyną- FACECI- a ona to zobaczyła. Wszyscy to pamiętali oprócz mnie..od tamtego czasu nie ufa mi.

-Nie dziwię się, ale nie powinna robić akcji o byle co..

-Wiem przepraszam jeszcze raz za Peam.- był smutny. Staliśmy już pod moim domem.

 

Wejdziesz?

-z Chęcią- jego kąciki ust momentalnie się uniosły. Tak jak i moje. –tylko proszę, nie mów o tym Peam..- popatrzył na mnie błagalnie, a mi uśmiech zszedł z twarzy. Gdy weszliśmy do domu ktoś chciał ściągnąć mój płaszcz, myślałam że to Harry. Odwróciłam się, a tam stał Eddy.

-Eddy ! Jak miło Cię widzieć!- rzuciłam się mu na szyję. W naszym starym domu pracował jako służba. Bardzo lubiłam  z nim rozmawiać. Często wspierał mnie i pomagał rozwiązać problemy. Pomijając to ,że robi najlepsze naleśniki na świecie.

-Mi również miło Cie widzieć mała. W kuchni masz niespodziankę.

-Dziękuję- powiedziałam przytulając go. Zupełnie zapomniałam o loczku, który stał obok nas nieco zmieszany.

- A.. Eddy to Harry nasz sąsiad. Poznajcie się .- wymienili między sobą uścisk dłoni.

Zaprowadziłam Hazze do kuchni. Na stole stała wielka sterta naleśników z bananami, nutellą i tym podobnym. Loczek aż się oblizał, co mnie bardzo rozbawiło. Jedząc, rozglądal się po moim domu.

-Coś nie tak?- zapytałam niepewnie.

-Nie, nie.. Tak jakoś dopiero zauważyłem, że masz ogroooomny dom!

-Haha nie jest wcale taki duży!-on tylko pokręcił bezradnie głową i wrócił do zajadania się naleśnikami.

-Wiesz co? Mało komu to mówię, ale ze mnie też jest dobry kucharz!- i wyszczerzył rządek białych zębów.

-Haaa no jasne , a w tej bajce były smoki?- i zaczęłam się  z niego nabijać.

-HA HA bardzo zabawne. Ja mówie prawdę, kiedyś Ci to udowodnię jak wpadniesz.- wow, zamierzał mnie zaprosić!

-No ok. nie mam zamiaru protestować, ale jak mi się coś stanie to Cię mocno skrzywdzę!- wypowiedziałam te słowa z taką powagą, że prawie sama w nie uwierzyłam. Loczka zatkało, ale chyba zrozumiał, że to nie jest na poważnie.

-Ajć, ostra! –wypowiedział pod nosem, choć bardzo dobrze to usłyszałam co mnie ucieszyło.

Po zjedzeniu naleśników przypomniało mi się, że nie powiadomiłam mamy o moim przyjściu. Weszłam z Harrym do salonu gdzie siedziała mama tak jak i Ann.

-No ładnie się bawicie !- powiedziałam równo z moim sąsiadem. Nasze mamy tylko się zaśmiały i wróciły do rozmowy, kompletna olewka! Udaliśmy się do mojego pokoju. Sytuacja wyglądała podobnie do poprzedniej, znowu przyglądał się mojej gitarze.

-Harry dlaczego się jej tak przyglądasz?

-Mogę?- trochę wkurzyła mnie odpowiedź pytania na pytanie.

-jasne.- złapał gitarę w rękę i zaczął coś brzdąkać, moja gitara odmawiała posłuszeństwa.

-Przepraszam, że nie nastrojona, ale używałam jej wieki temu.

-Potrafisz grać?- znowu zadał pytanie.

-Tak, kiedyś wręcz kochałam.. układałam sama teksty, pisałam nuty . Sklejałam to wszystko w całość i śpiewałam grając.

-Dlaczego kiedyś?

-Wiesz.. marzyło mi się dostanie do szkoły muzycznej w Bradford. Było wiele uczestników i ja należałam do tych co mogą o takim czymś sobie tylko pomarzyć. Co prawda mama chciała im zapłacić, ale jeśli mnie nie przyjęli to musiał być tego powód.

-Nie rozumiem, Kochasz to, ale przestałaś bo jacyś idioci  nie zauważyli twojego talentu?

-daj spokój .Nigdy nie słyszałeś jak śpiewam i gram, więc skąd to możesz wiedzieć?- byłam lekko zdenerwowana. Nie chciałam wspominać tamtego zdarzenia.

-No właśnie. Dlatego daj mi tą gitarę, a ja Ci ją nastroję. Wpadniesz do mnie tak po obiedzie, aby ją zabrać, ale przy okazji mi pokażesz.- oo Jezu..

-No…nie wiem..

-no proszę, proszę, proszę – zaczął się drzeć jak mały dzieciak

- no dobra! – nie wiem dlaczego, ale się zgodziłam. Zaczął skakać ze szczęścia nie rozumiałam czemu.- HARRY..- chciałam wypowiedzieć nazwisko, zrobiło mi się głupio, że go nie znałam.

-Styles..

- no własnie.. HARRY STYLES OGAR!- zaczęłam się śmiać, chociaż ta sytuacja już nie miała sensu bo się uspokoił. Udawał, że ma focha. Chwilę później przerwał ciszę i powiedział.

-Wiesz nie znam Cię długo, ale czuję, że to będzie dobra znajomość..

-Też tak sądzę loczku- i uśmiechnęłam się.

-Loczku? To ja mam na Ciebie zacząc mówić czerwonowłosa?- pokiwałam przecząco głową

-Dlaczego??- zapytał rozpaczliwie

-Bo twoja dziewczyna już sobie je zarezerwowała . – widać, że nie miał ochoty na tematy o Peam.

-Muszę wracać do domu. Do zobaczenia jutro – uścisnął mnie tak, że poczułam jego perfumy.

Wychodząc z pokoju minął się z Eddy’m.

-Fajny ten twój nowy kolega- i puścił do mnie oczko

-Tak, nawet nie wiesz jak bardzo. Problemy w tym, że ma dziewczynę, którą również lubię.

-Oj Le.. rozumiem Cię, ale lepiej nie wplątuj się z nim w nic bo stracisz wiele.

-Wiem o tym. Dlatego mam zamiar się z obydwojgiem zaprzyjaźnić. Nie chcę być jakimś odludkiem, a naprawdę ich polubiłam.

-No i tak trzymaj. Tak po za tym, ładny masz pokój- uśmiechnął się

 

Dobranoc! I pamiętaj o umyciu zębów!

-haha obiecuję, że nie zapomnę.- Eddy był kochany. Zastępował mi tatę . Wzięłam piżamę

 (luźny tshirt z nike i spodenki.) 

I ruszyłam do łazienki. Umyłam zęby tak jak kazał mi Eddy-pomijając fakt, że i tak bym to zrobiła. Wracając do pokoju zahaczył mnie Beniamin.

-hej mam sprawę..- nie chciało mi się go słuchać.

- no.. ?

-Chodź do salonu. Zawołaj siostry.

Weszłam do pokojów dziewczyn i zwołałam je na dół. Usiedliśmy wszyscy na kanapie.

-Mamy wam do przekazania świetną nowinę!- krzyknęła radośnie mama. – Razem z Beniaminem…   

_________________________________________________________________________

Dziękuję osobą, które zaglądają na tego bloga. Mam nadzieję, że zostaniecie do samego końca:)

Proszę, zostawcie po sobie jakiś ślad: )